นิทานเรื่อง ดินสอกับยางลบ

นิทานเรื่อง ดินสอกับยางลบ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีดินสอที่เขียนอย่างไรก็ไม่มีวันหมดอยู่แท่งหนึ่ง และมียางลบที่ลบอย่างไรก็ไม่มีวันหมดอยู่ก้อนหนึ่ง ดินสอแท่งนั้นเป็นเพื่อนกับยางลบก้อนนั้น ทั้งคู่ไปไหนมาไหนด้วยกัน ทำอะไรด้วยกัน หน้าที่ของดินสอคือเขียน มันจึงเขียนทุกที่ทุกอย่างเสมอ ตลอดเวลาที่อยู่กับยางลบ ส่วนหน้าที่ของยางลบคือลบ มันจึงลบทุกย่างที่ดินสอเขียนทุกที่ทุกเวลา

	เวลาผ่านไปนานหลายสิบปี ทุกอย่างก็ดำเนินเหมือนเดิม เรื่อยมาจนกระทั่งดินสอเอ่ยกับยางลบว่า “เรากับนาย คงอยู่ด้วยกันไม่ได้แล้ว” ยางลบจึงถามว่า “ทำไมล่ะ” ดินสอจึงตอบกลับไปว่า “ก็เราเขียน นายลบ แล้วมันก็ไม่เหลืออะไรเลย” ยางลบจึงเถียงว่า “เราทำตามหน้าที่ของเรา เราไม่ผิด” ทั้งคู่จึงแยกทางกัน

	ดินสอพอแยกทางกับยางลบ มันก็ดีใจที่สามารถเขียนอะไรได้ตามใจมัน แต่พอเวลาผ่านไป มันเริ่มเขียนผิด ข้อความสวยๆ ที่มันเคยเขียนได้ ก็สกปรก มีแต่รอยขีดทิ้งเต็มไปหมด มันคิดถึงยางลบจับใจ

	ฝ่ายยางลบ พอแยกทางกับดินสอ มันก็ดีใจที่ตัวมันไม่ต้องเปื้อนอีกต่อไป พอเวลาผ่านไปมันกลับใช้ชีวิตอย่างไร้ค่า เพราะไม่มีอะไรให้ลบ มันคิดถึงดินสอจับใจ ทั้งคู่จึงกลับมาอยู่ด้วยกันใหม่

	คราวนี้ดินสอเขียนน้อยลง เขียนแต่สิ่งที่ดี ส่วนยางลบก็ลบเฉพาะที่ดินสอเขียนผิดเท่านั้น
ถ้าเปรียบการเขียนเป็นการจำ ดินสอ ในตอนแรกก็จำทุกเรื่อง ทั้งดีและไม่ดี แต่พอเปลี่ยนไป มันก็หัดเลือกจำแต่สิ่งดีๆเท่านั้น ส่วนการลบเปรียบเหมือนการลืม ยางลบในตอนแรก ก็ลืมทุกอย่างทั้งดีและไม่ดี แต่ทุกครั้งที่ลืม ตัวมันก็จะสกปรกแต่ตอนหลังมันเลือกลืมแต่เรื่องไม่ดี ซึ่งก็คือการให้อภัยนั่นเอง ฉะนั้นการเปรียบการเดินทางของทั้งคู่ดุจ มิตรภาพ คือ การจำแต่สิ่งดีๆ และลืมในสิ่งที่อาจผิดพลาดบ้าง ขอให้ทุกคน เป็นอย่างดินสอกับอย่างลบตอนหลังนะ