นิทานอีสป เรื่อง พญาวานร

นิทานอีสป เรื่อง พญาวานร

พญาวานรตัวหนึ่งมีกำลังวังชามาก มีบริวารแปดหมื่นตัว วันหนึ่งมันพาบริวารทั้งหมดไปหาผลไม้กินในป่าที่อุดมสมบูรณ์ ตั้งอยู่ใกล้ฝั่งแม่น้ำ พระเจ้าพาราณสีสั่งให้นายธนูยิงฝูงวานรที่เข้ามากินผลไม้พญาวานรเห็นลิงบริวารรับความเดือดร้อนจึงเข้าไปช่วยเหลือโดยกระโดดข้ามแม่น้ำไปทีพุ่มไม้กิ่งหนึ่งเด็ดเถาวัลย์ผูกกับต้นไม้ ปลายอีกข้างหนึ่งผูกที่เอวของตน แล้วกระโดดจากพุ่มไม้มายังลิงบริวารที่ถูกล้อมด้วยความเร็วดุจลมพัด แต่มาไม่ถึงเพราะเถาวัลย์สั้นไป จึงจับกิ่งไม้ไว้แน่นแล้วบอกฝูงบริวารให้ไต่หลังตนไปโดยเร็วไปถึงอีกฝั่งหนึ่งอย่างปลอดภัยทุกตัว พระเจ้าพาราณสีทอพระเนตรพญาวานรและบริวารจึงดำริว่าแม้แต่สัตว์เดียรัจฉานยังทำความดีให้ผู้อื่นโดยไม่คำนึงถึงชีวิตตนจึงเรียนพญาวานรมาไต่ถามว่าทำไมถึงทำเช่นนี้พญาวานรตอบว่าแม้ว่าเราจะตายก็ยอมเพราะเราเป็นหัวหน้าปกครองหมู่บริวารทั้งหมด ขอให้เราได้ทำประโยชน์แก่ผู้อื่นเสร็จแล้วก็พอใจแล้ว

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า สอนเรื่องการรู้จักบำเพ็ญประโยชน์เพื่อผู้อื่น การเป็นผู้นำต้องรู้จักเสียสละ