|
บันเทิง |
นิยาย-เรื่องสั้น |
3984
นิทานร้อยบรรทัดเรื่อง ต่างไม่ลี้หน้าที่ตน
นิทานเรื่อง ต่างไม่ลี้หน้าที่ตน นำมาจากหนังสือนิทานร้อยบรรทัด เล่ม 6 เรื่อง ประชาธิปไตยที่ถาวร ชั้นประถมศึกษาปีที่ 7
-
นิทานร้อยบรรทัดเรื่อง ต่างไม่ลี้หน้าที่ตน
ปิดภาคเรียน แดงเพียร ไปหาพ่อ
ได้ติดต่อ มิให้ร้าง อย่างอ้อยสอน
พ่อแม่ลูก ต้องผูกพัน มั่นอาทร
ลูกจักได้ สังวร ซึ่งความจริง
ว่าที่รัก สองสถาน โบราณระบุ
คือพ่อแม่ กับคุรุ อย่ามัวนิ่ง
มั่นระลึก มั่นบูชา อย่าชังชิง
จักเป็นมิ่ง มงคล ดลแก่ตัว
แดงต้องพราก จากพ่อแม่ มาแต่น้อย
มาพักพิง อยู่กับอ้อย ใช่เรื่องหัว
ว่าเอาลูก เขามาเลี้ยง เสี่ยงสิ้นกลัว
หลงชมชัว จักต้องช้ำ ระกำใจ
ซึ่งความจริง ช่วยเลี้ยง เพียงช่วยชี้
มิให้ลี้ หน้าที่เรียน เปลี่ยนนิสัย
เป็นเกียจคร้าน เกลียดหนังสือ ดื้อตามวัย
ด้วยพ่อแม่ วุ่นกับไร่ ใครจะปราม
ครูอบรม ไว้ดี ที่โรงเรียน
กลับมาบ้าน พาเหียร ใคร่ไม่ห้าม
เหมือนตบมือ ข้างเดียวไหน จะได้ความ
เด็กจะทราม ต้องเสียดาย เมื่อปลายมือ
เช้าวันนั้น แดงพลอด นั่งออดพ่อ
ว่า"แดงกลัว คุณป้ารอ กวดหนังสือ
สั่งให้รีบ กลับไป ได้ฝึกปรือ
ถ้าอยู่ช้า จะว่าดื้อ เด็กไม่ดี
แต่แดงอยาก ใกล้คุณพ่อ ต่ออีกหน่อย
สัปดาห์เดียว ดูจะน้อย ไม่สมที่
ตั้งใจไว้ แน่วแน่ แต่ต้นปี
ว่าภาคปลาย ปีนี้ ได้อยู่นาน"
ดำรงว่า "แดงใช่เด็ก เล็กเหมือนก่อน
ไยจะต้อง ให้สอน เช่นเด็กด้าน
อยู่ใกล้ป้า หรือใกล้พ่อ ดีพอการ
ได้รับรัก และสงสาร เสมอกัน
อยู่กับพ่อ มีบกพร่อง ตรงที่พ่อ
หาเวลา ไม่พอ มากวดขัน
ต้องหมกตัว อยู่ในไร่ ตลอดวัน
ด้วยหน้าที่ สำคัญ ลี้ไม่ลง
จะพึ่งแม่ ของแดง ช่วยแบ่งเบา
งานในไร่ ส่วนของเขา ก็ต้องส่ง
-
มาให้พ่อ เหมือนซ้ำเติม เพิ่มพะวง
แดงไม่สง- สารบ้าง หรืออย่างไร"
แดงนิ่งนั่ง ฟังพ่อ พ้อให้ทราบ
ถึงงานไร่ ที่ปรับปราบ มาแต่ไหน
ตามที่ป้า เคยพรรณนา ว่าใครใคร
ที่ชอบเป็น ชาวไร่ ต้องกรากกรำ
เคยซักป้า ว่าทำไม ชอบลำบาก
ป้าว่าคน ลี้งานยาก ความคิดต่ำ
มัวลี้ยาก ก็ไม่มี หน้าที่ทำ
เพราะงานส่ำ สบลำบาก ยากทั้งนั้น
"แดงสงสัย ว่าทำไม คุณพ่อชอบ
มาทำงาน ที่มีขอบ มีเขตกั้น
ไม่ให้ลูก ได้ร่วมเหย้า สมเผ่าพันธุ์
เป็นชาวไร่ ไม่มีวัน ได้สุขใจ"
ดำรงว่า "แดงไม่รู้ จึงดูผิด
ว่าไยพ่อ ไม่คิด หางานใหม่
เพราะว่างาน นอกจากนี้ มีถมไป
แต่พ่อทำ ไม่ได้ ดอกลูกรัก
พ่อเรียนมา ทางเพาะปลูก ถูกใจพ่อ
เรียนสำเร็จ แล้วก็ ยังสมัคร
จะปลูกพืช พันธุ์ไม้ ให้พร้อมพรัก
ไว้เลี้ยงกัน ไม่พัก ต้องขาดแคลน
แดงว่า"พืช ผลไม้ ในตลาด
แดงเคยเห็น ดื่นดาษ นับตั้งแสน
ไม่เห็นใคร ต้องประสบ พบแร้นแค้น
แม้ยากจน อยู่แกนแกน ก็มีกิน"
ดำรงว่า "เอาละ ถ้ากระนั้น
พ่อจะเลิก ปลูกพืชพันธุ์ เสียให้สิ้น
ที่ปลูกแล้ว ก็จะรา ปล่อยคาดิน
ทุกทุกไร่ ในท้องถิ่น ทำเหมือนกัน
ต่างไปหา งานใหม่ หวังให้สุข
อย่างแดงเดิน แต้มหมากรุก เมื่อกี้นั่น
พืชผลไม้ ที่ว่าดื่น นับหมื่นพัน
คงเหลือพอ แมลงวัน กระมังแดง
เข้าใจแล้ว หรือยัง ดั่งที่ว่า
พ่อไม่กล้า ทำอะไร ให้แผลงแผลง
พ่อรักลูก ดั่งดวงใจ ไม่ครางแคลง
แต่รักไร่ นั้นแรง ยิ่งใดใด
ถึงลูกแดง ก็เหมือนกัน มั่นรักพ่อ
อยากจะคลอ เคลียอยู่ ให้ใกล้ใกล้
แต่โรงเรียน ต้องรัก กว่าใครใคร
ขืนทิ้งไป มันก็ถ่อย ทรลักษณ์
ครูของแดง ก็เหมือนกัน มั่งรักศิษย์
มิได้คิด เป็นอื่นไป ให้ผิดหลัก
เมื่อแดงดื้อ เถลไถล ก็ไม่รัก
ต้องประจักษ์ ว่าไม้เรียว เหนี่ยวลงไป
เพราะหน้าที่ ครูดี ต้องตีศิษย์
-
แต่แดงคิด ว่าท่านขึ้ง ถึงจะไส
หัวหูส่ง ไม่พักสอน เหมือนก่อนไร
เลยน้อยเนื้อ ต่ำใจ ไม่อยากเรียน
พอเติบโต คิดได้ ก็สายโร่
โอ้อกโอ้! มัวทะนง หลงพาเหียร
เมื่อยังเล็ก ท่านรักใคร่ สอนให้เพียร
กลับมืดมน วนเวียน ว่าท่านชัง
ยิ่งเติบโต ยิ่งโง่ มีทิฐิ
ใครมาทัก ใครมาติ ต้องหมดหวัง
แม้พ่อแม่ จะโศกเศร้า เฝ้าอินัง
ก็หันหลัง ให้ตะพึด ยึดแต่ทราม
จงรีบเตรียม หีบห่อ อย่ารอช้า
โธ่!ป่านนี้ คุณป้า คงพร่ำถาม
นอนไม่หลับ ไม่มีสุข ทุกโมงยาม
จะหักห้าม อย่างไร ไม่บรรเทา
-
จบ นิทานร้อยบรรทัดเรื่อง ต่างไม่ลี้หน้าที่ตน
